Happy 2008, we love Taiwan and we love you!!!

We hebben de foto's erop gekregen en onze verhalen wat uitgebreid, dat gaat heel wat makkelijker achter een engels ingestelde computer in de Filipijnen dan de chineese in Taiwan..

Tja, je moet toch mee in het ‘Hello Kitty’ gevoel van Taiwan.
We stappen hier over op onze vliegreis van India naar de Filipijnen en hebben 3 nachten in Taipei geslapen, de hoofdstad van Taiwan. Echt een aanrader. Een klein eiland dat veel te bieden heeft. Hier kan Nederland nog wat van leren: een schone geordende maatschappij waarin mensen respect hebben voor elkaar. De stad is ontzettend modern en high-tech, met overal hippe eettentjes, een soort aziatisch New York met vriendelijke mensen, als je ze kan verstaan tenminste... De onbegrijpelijke chineese klinkers vliegen hier om je oren en je hoort vaak niet of ze chinees of engels tegen je praten.
We hebben net twee dagen power-sightseeing achter de rug: Kleurige Chinese temples, groene aangelegde Chinese parken, de op een na hoogste wolkenkrabber van 508 meter (we slapen trouwens voor 25 euro in een hotel op de 15de etage). Met een high-tech kabelbaan zijn we vanaf de stad de bergen in gegaan naar een theehuis, waar je een pot van 7 liter water krijgt, theeblaadjes en twee heeele kleine theekopje... Op de drukke avondmarkt is echt alles te krijgen wat eten betreft, alle organen die een dier bezit zijn als lekkernij te koop. Ze eten hier zelfs kikkerdril en kwallen! Er zijn veel kermisattracties, waaronder schildpadje hengelen. En de Hello Kitty prijzen vliegen je om de oren.
Taipei ligt met zijn voeten aan dichtbegroeide groene heuvels met bamboebossen, na een wandeling in dit national park met prachtige vergezichten gingen we naar hotsprings. Taiwan staat bekend om de hotsprings, en dat merkten we. Met een heleboel chinesen werden we bijna gekookt in het hete water!
Overal kun je komen met de snelle en hypermoderne metro. Voor een typisch Taiwanees beeld moet je even het filmpje bekijken…

Een heel verschil met India. Naar dit land gaan we graag een keer terug. De laatste dagen Rajasthan hebben we in het ziekenhuis doorgebracht. Agnes haar plas was voor de tweede keer deze reis rood, zoals tomatensap. De eerste keer dachten we dat het door de pittige en gekleurde kruiden kwam, maar nu lieten we het voor de zekerheid onderzoeken in een ziekenhuis. Onderweg naar het ziekenhuis werden we door straatkinderen benaderd. Ze wilden graag een slokje van onze limonade, dat de fles verzamelde plas betrof... Het was een verstandige keuze om naar het ziekenhuis te gaan, want het rode bleek bloed. De arts stelde meteen opname en intraveneuze antibiotica voor. Als goede arts trok Agnes die behandeling in twijfel en ze werd daarbij bijgevallen door twee Nederlandse artsen. Dat belooft wat! Voor verdere onderzoeken hebben we echter wel in het ziekenhuis geslapen (lekker voordelig, de verzekering betaalt). Wat een belevenis. Het was een prive-kliniek, dus redelijk schoon. Bij binnenkomst liep de een na de ander binnen om even de vloer aan te vegen met een heksenbezem, de tv in te stellen, chai te brengen, de wc te inspecteren, de patient in Hindi (indiaase taal waar geen touw aan is vast te knopen) te ondervragen etc. Ze wilden ook met Agnes op de foto en soms bleven ze in de kamer hangen en naar ons staren. Dan gingen wij maar een boek lezen totdat ze afdropen. Aapje kijken noemen we dat in Nederland, want volgens ons werden er behalve medewerkers ook vrienden en familie bij gevraagd om Aggie te bekijken. De bloeddruk werd zeer vaak gemeten en 's avonds kwam de ene na de andere puber met stethoscoop om zijn nek dezelfde vragen stellen en Agnes nam moeiteloos keer op keer de thermometer in haar mond of onder haar oksel die van kamer naar kamer ging in een vies sponsje met hopelijk een beetje alcohol.
De artsen in Jodhpur hadden geen idee wat de oorzaak van de rode plas was. We zijn naar een ander ziekenhuis in Delhi gegaan voor verdere analyse, daar was de plas weer normaal en de onderzoeken bleken daar niet afwijkend.

Maar hieraan voorafgaand:
‘AGNEX’ zegt het bordje van het hostel dat we hebben gereserveerd in Agra, we kregen gratis transfer naar het hostel. De volgende dag staan we vroeg op om de Taj Mahal te bekijken. Shah Jahan heeft dit laten bouwen als monument voor zijn vrouw, die overleed bij de geboorte van hun 14e baby. Na ruim 20 jaar was de Taj Mahal af, maar vlak daarna werd Shah Jahan van de troon verstoten en opgesloten in Agra Fort, vanwaar hij de Taj Mahal alleen nog maar uit een raam kon bekijken. Sneu he?
‘Het meest extravagante bouwwerk ooit gemaakt voor de liefde’ is een mooie omschrijving van wat we daar zien. Echt als eerste er staan is lastig, omdat de zon pas om 7:30 op gaat en de entree al om 6:00. Maar voorafgaand aan de grote drukte genieten we van het indrukwekkende bouwwerk. Het is gigantisch, symmetrisch en het heeft iets mysterieus. Hoewel het voor velen het hoogtepunt is van de reis door India, waren wij het er beiden over eens dat we net zoveel genieten van een mooi indiaas straatbeeld of een ceremonie zoals de Ganga Aarti dat we in Haridwar zagen.
Toen we naar buiten liepen was de rij bezoekers gegroeid tot wel 700 meter, we hebben er goed aan gedaan om vroeg te komen.
Hierna hebben we nog wat culturele dingen bezocht in Agra waaronder Het Agra Fort en de Baby Taj.
Kerstmis wordt in India niet gevierd, althans wij hebben geen kerstbal gezien. Om toch een kerstdiner hebben gingen we naar een luxe hotel, Oberoi Villa's. In de rickshaw hadden we ons een beetje opgekalefaterd, dwz we veegden het stof van ons gezicht, Paul deed zijn fleecetrui ballerig over zijn schouders boven zijn vieze beige broek en Agnes probeerde haar sjawl netjes over haar schouders te draperen. De entree van het hotel was adembenemend chique, zoiets hadden we nog nooit gezien. Met onze hikeschoenen liepen we naar binnen en hier werd ons verteld dat er geen tafels meer beschikbaar waren voor het kerstdiner. Of dat echt zo was of dat we niet gepast gekleed waren zullen we nooit weten.... Poging twee was wel een succes, na ons snel even te hebben omgekleed in ons hostel gingen we naar een ander luxe hotel. Daar genoten we van een uitgebreid kerstbuffet met zelfs gevulde kalkoen en een kerstman. We zaten aan tafel met een Duits, een Engels en een Israelisch stel. Lekker burgelijk! Gedanst werd er door de aanwezige Japanners (Hello Kitty!)…

Om in de korte tijd die ons op 25 december nog rest nog een belangrijk deel van Rajasthan te zien, permitteren we ons de luxe van een chauffeur en auto.
Heerlijk is het om rond te rijden door de omgeving hier. Prachtig versierde tractors, zwaaiende kinderen, kamelen, koeien, vrachtwagens volgepropt met mannnen en gele velden van mosterdbloemen. Ook zijn er ossenkarren op de snelweg. Het is grappig hoe vanzelfsprekend indiers het vinden dat de koe heilig is en ossen en buffels ( die nogal veel op de koe lijken) als werktuig dienen.
Iqbal de chauffeur brengt ons allereerst naar Fatipur Sikri. Koning Akbar stichte hier zijn hoofdstad nadat de voorspelling van een heilige uit deze stad uit kwam: Hij zou een zoon krijgen. Akbar was als moslimkoning uniek door alle religies in India te accepteren. Dat bood hem tevens de mogelijkheid een hindoeistische en christelijke vrouw te trouwen. India is in onze ogen nog steeds uniek in zijn tolerantie voor andere godsdiensten. Dat is natuurlijk typisch voor het Hindoeisme, maar ook moslims die hier wonen hebben die visie.

In het verkeer in India is geen frustratie te bekennen. Het (in onze agressief klinkende) getoeter dient gewoon als signaal dat je er aan komt. Men laat elkaar voor gaan waar mogelijk. Soms levert dit wel eens beangstigende momenten op. Kaart lezen is er niet bij en dat kunnen de meeste chauffeurs niet eens. In plaats daarvan opent Iqbal het raampje en wordt de weg gevraagd aan de rickshawrijder of brommer naast je.
Er wordt veel aan de weg gewerkt in India. Daarbij werken ook veel vrouwen mee. Ze slepen in prachtige sari’s gewikkeld cement en materialen en helpen op andere vlakken.

Kakkerlakken en stinkwc's vinden we wel te doen hier. Maar het rochelen is in India echt heel smerig. Werkelijk overal hoor je "hhmmmmmchchchchggggg, gggrrrrrrppppppffffffft" en dan vliegt er weer een fluim op de grond. De oude mannetjes zijn het ergst. Het is een zeer onsmakelijk geluid en Agnes is bang dat ze erin stapt.

In een beroemd vogelpark zien we een heleboel vogels vanaf onze huurfiets met als afsluiter een gigantische python van wel 5 meter! In het Ranthambore NP gaan we op zoek naar de tijger. Dit park lijkt wel de setting van junglebook. We zien tijgersporen, horen de tijger-alarmroep van herten, zien de tijgertandarts (vogeltje) en veel tijgerlunch. Maar de tijger zien we niet tot in de dierentuin in Delhi. Maar goed, daar krijgen we meteen een witte tijger kado, dus is alles weer goed gemaakt.

In Jaipur, de hoofdstad van de provincie Radjasthan, bezoeken we oa de beroemde Bollywood bioscoop. Van binnen lijkt het interieur op een slagroomtaart en ook de film is mierzoet. Gelukkig wordt er naast het Hindi ook een klein beetje engels gesproken, en door de lange zoetsappige scenes en de expressieve Bollywoodgezichten is het verhaal makkelijk te volgen. Het publiek in de bioscoop klapt en joelt mee, dit kennen wij in Nederland echt niet.

Rajasthan staat vol met grote forten en paleizen van de Maharaja, een soort koninklijke familie in dit deel van India. We hebben er een heleboel gezien. Een aantal steden in dit gebied hebben hun eigen kleur. Zo werd Jaipur roze geschilderd voor de komst van de Engelse kroonprins en heeft Jodhpur de blauwe kleur van de priestercaste die rondom het fort de oude binnenstad bewoonde. De blauwe huisjes in de smalle straten maken Jodhpur een plaatje.

Nieuwjaar vieren we in Jaipur, omdat we vervroegd op weg terug zijn naar het ziekenhuis in Delhi. Vanuit een strikt vegetarisch en alcoholvrij ronddraaiend restaurant hebben we mooi uitzicht over de stad en het vuurwerk en hoewel intimiteit in het openbaar niet Indiaas is, lukt het ons toch elkaar gelukkig nieuwjaar te zoenen.

In Delhi zien we naast het ziekenhuis, de dierentuin nog een aantal andere highlights… En we hebben heerlijk gegeten, want Delhi is echt een paradijs aan lekkere restaurants.
Een belangrijk deel van onze tijd brachten we door in het museum op de plaats waar Ghandi werd vermoord. Zeer indrukwekkend museum en mede door allerlei interactieve activiteiten extra boeiend. Hier bracht Gandhi zijn laatste 144 dagen door. Tegen zijn principes in lag het verblijf in een rijk deel van de stad, omdat hij met de destijds levende onrust op die manier beter leiders van verschillende groepen kon ontvangen. Zijn laatste 24 uur zijn tot in detail weergegeven, tot de laatste voetstappen toe die hij zette op weg naar het gebedshutje waar hij werd doodgeschoten.

We vliegen nu over een half uurtje naar de Filipijnen.

Voor de fotokijkers onder jullie: Paul heeft zijn scheermesje wel meegenomen hoor, maar heeft het gewoon nog niet gebruikt. In India is een baard hardstikke hip. We zullen zien hoe de Filipino's erover denken.

Liefs van ons