Een reis terug in de tijd

Na het verlaten van de Galápagos eilanden, hebben we nog een week door Ecuador gereisd. Daarna zijn we de grens met Peru overgestoken. We vertoeven nu al ruim twee weken in Peru en zijn na lange busreizen, mooie ervaringen en vooral heel veel historie en cultuur in het supertoeristische zuiden van Peru aangekomen. Tja, en Machu Picchu konden wij natuurlijk ook niet missen.

En als jij geen verhaal wilt missen, dan kun je hieronder onze belevenissen van de afgelopen weken meebeleven. Natuurlijk met foto´s…

Vanuit de Galapagos eilanden komen we terecht in de havenstad Guayaquil, de grootste stad en het economisch centrum van het land. Vanuit daar reizen we weer door naar het Andes gebergte, naar de stad Cuenca, met een prachtig historisch centrum. Cuenca ligt op 2530 meter hoogte, brrrr., onze truien moeten weer uit onze backpack gehaald worden... Hier zien we weer de prachtig geklede ´bergmensen´, met hun wijde rokken, lange vlechten en hoedje.

Bij het ontbijt vinden we een folder van ´een resort voor backpackersprijzen´. Dat klinkt ons als muziek in de oren en dus gaan we op weg naar Vilcabamba. Vilcabamba ligt in de ´valei van het lange leven´. Er zijn hier oudjes die beweren ruim over de 100 te zijn. Het prettige klimaat op 1500 meter en de levensverwachting heeft al veel buitenlanders hier naartoe getrokken. Zo ook de eigenaren van ons heerlijke ´resort´. Het uitzicht over de valei is super. Groene bergen met veel bloemen, vlinders en vogelgeluiden. Ook het eten is lekker, relaxed! Perfecte plek om ons voor te bereiden op onze grensoversteek naar Peru.
We maken een lange avontuurlijke paardrijtocht door de bergen en rivieren, laten ons masseren, genieten van het prachtige uitzicht en mountainbiken downhill. Dat paardrijden gaat hier heel hard en is erg comfortabel: deze peruaanse paarden hebben een speciale draf die heerlijk rijdt. Hmmm, volgende dag voelt het paardrijden toch wat minder comfortabel aan onze billen…

Agnes maakt bovendien een hele studie van haar coschapkeuze. Helaas zonder succes, want de loting besluit anders. De agenda voor de komende 2 jaar ligt vast…

We kiezen voor de minstgebruikte grensovergang naar Peru, omdat deze ons over verschillende onverharde wegen met prachtige uitzichten brengt. ´s Ochtends om 6:00 nemen we de eerste bus en na drie keer overstappen, een hoop dorpsgekken, varkenshuid als lunch en weer een vrachtwagen uit de blubber trekken komen we eind van de middag bij de grens aan. Dit is echt in the middle of nowhere. Naast 3 peruanen zijn we de enige die hier de grens naar Peru over gaan. En daar is het leven van de grenswachten ook op gemaakt. Ze zetten de stempels tussen een potje kaarten door. Ideaal! Dan een hobbelende rit in een ´collectivo´, een 4x4 stationwagen met 6 personen (twee op de voorstoel). En dan, na 14 uur reizen, zijn we in een klein stadje in Peru.

De volgende ochtend vervolgen we onze reis naar Chachapoyas met minibus, mototaxi (peruaanse tricycle) en 2 collectivo´s. Vooral het laatste deel van de reis is super, tussen hoge kliffen door en langs snelstromende rivieren en watervallen. Het allerlaatste stuk rijden we over een weg die nog wordt gebouwd en alleen open is in de nacht. Met een handjevol locals en kippen wachten we tot de weg opengaat. Deze rit is zeer spectaculair en stoffig langs steile afgronden.

Chachapoyas heeft zoals elk dorp en elke stad een central Plaza de Armas, op dit plein hangen de locals en wij ook lekker rond. Het plein is altijd omgeven door mooie gebouwen. In Chachapoyas merken we dat hier meer toeristenbureautjes zijn dan toeristen, want zelfs tijdens het eten worden we lastig gevallen.
Maar goed, men heeft ook iets te bieden. En daarvoor zijn we ook hier: Kuelap, een pre-inca ruine met volgens velen het historisch belang en de schoonheid van Machu Picchu. Slecht 3000-4000 buitenlandse toeristen per jaar bezoeken deze slecht bereikbare ruine. (Ter vergelijking: Machu Picchu heeft bijna evenveel bezoekers per dag!). Dat is ook te begrijpen, want bij de terugweg moeten we zelf rotsblokken van de laatste landslide van de weg verwijderen.

Chachapoyas betekent ´mensen van de wolken´, deze mensen leefden in dit gebied. Ze waren zeer vechtlustig en leefden in harmonie met de natuur. Kuelap, hun hoofdstad, hebben ze boven op een 3100 meter hoge, bijna onbegaanbare, berg gebouwd tussen AD 900 en 1100. Deze berg ligt vaak in de wolken. De stad wordt omgeven door een 700 meter lange muur aan de ene kant en een 300 meter diepe afgrond aan de andere kant.
De stad was niet bekend bij de veroverende spanjaarden en is ´herontdekt´ in 1843.
Kuelap is nu een imposante en mysterieuze ruine van een stad met ooit ongeveer 3500 inwoners, de chachapoyas. We bekijken overblijfselen van huizen, tempels en we zien zelfs menselijke botten in een kamer liggen. Er zijn maar 4 andere toeristen en een paar grazende lama´s tijdens ons bezoek.

Om 3 uur ´s nachts nemen we een ´chickenbus´ (met een te vroeg kraaiende haan op het dak) richting het westen van Peru. In de bus zitten we met 25 locals: oa een aandoenlijk bejaard indegina stelletje, een man in pak met een knaloranje helm op zijn hoofd (de heeeele reis), een vent die zijn kippen afstoft en een spugend jongetje met een moeder die telkens te laat is met plastic zakjes. Ook anderen zijn wagenziek van alle haarspeldbochten, wij houden het gelukkig droog.
De bus neemt ons in 14 uur, over de beruchte ruige weg, de Andes over. Twee toppen van ruim 3600 meter (koud!) en een dal van 500 meter (bloedheet!). Steile afgronden, landslides, riviertjes over de weg, magnifieke uitzichten over de veranderende landschappen. Van vredige groene weiden met kabouterachtige huisjes tot een wolkenbos tot droge rotsen met cactussen.

Na in totaal 17 uur reizen over 336 kilometer zijn we in Cajamarca. Een andere mooie koloniale stad, met als verschil met de vorige steden dat de mensen hier witte hoedjes dragen ipv zwarte.
Van de reis moeten we bekomen en dat doen we in de baden van de Inca´s. We liggen in ´hetzelfde water´ als Inca-koning Atahualpa, alvorens hij werd verrast door de Spaanse ´landveroveraars´. De spanjaarden hebben hem in Cajamarca gevangen genomen in een kamer. Atahualpa boodt de spanjaarden deze kamer vol goud aan en twee kamers vol zilver in ruil voor zijn vrijheid. Toen de spanjaarden de buit binnen hadden hebben ze hem alsnog vermoord. Dit was het begin van het einde van het Inca-tijdperk.

Met een megaluxe bus (films, inca-cola en popcorn!) rijden we naar de kuststad Trujillo. Trujillo is een statige stad, een beetje het Den Haag van Peru. Er staan prachtige koloniale gebouwen in vrolijke kleuren en er is veel cultuurschoon. De hele stad loopt op zondagochtend uit voor de vlaghijsceremonie op het Plaza de Armas. Honderden militairen, schoolkinderen in uniform en een boel anderen mancheren rond het plein langs de vlaggen, een indrukwekkend geheel. Een straatkind probeert ondertussen soldaten hun schoenen te poetsen.

Bij een bezoek aan de stallen van de beroemde peruaanse paarden zien we een traditionele dans tussen vrouw en.... paard. Hierna mogen we allebei ook even rijden. Deze paarden rijden zo soepel dat het net is of je zweeft.
Op een poster hadden we gezien dat het nationale folklore dansconcours zou plaatsvinden en als enige toeristen wonen wij dit bij in een gymzaal. Het was echt ongelofelijk leuk en goed. In prachtige kostuums werden allerlei traditionele dingen uitgebeeld, jungledans, inca-dans, landbewerkersdans, veroverende spanjaarden en hedendaagse volksdans.

Na een dagje strand en surfles gaan we weer terug in de tijd. We zien pre-inca ruines van de Moche bevolking (200BC tot AD 800) en de Chimnu bevolking (850BC tot 1470).

In de woestijn ligt de Tempel van de Zon en de Tempel van de Maan van de Moche mensen. Deze zijn goed bewaard gebleven doordat elke volgende generatie een piramide bouwde over de piramide van de volgende generatie, totaal 6 lagen. Bij het ´schillen´ van de piramide komen mooie en ook grappige tekeningen van goden, mensen en dieren tevoorschijn. Hier lopen ook nog steeds naakte honden rond, die zijn al heel oud want op de keramiek-schilderingen van de Moche mensen zijn ze ook al te zien. Wij vinden ze nogal lelijk, maar ze zijn nuttig: door hun hoge lichaamstemperatuur worden ze gebruikt voor mensen met reuma.

Chan Chan is de ruine van een gigantische Chimnu stad, met 60.000 inwoners de grootste pre-colombiaanse stad van heel Amerika en de grootste zandstad van de wereld. Door oa El Nino overstromingen zijn veel van de bouwwerken verloren gegaan, maar de indrukwekkende grootte zien we nog goed tijdens ons bezoek. Sommige tekeningen zijn nog te zien, vooral veel tekeningen van de zee en zeedieren.

Dan is het tijd voor de echte ´gringo´-trail (oorspronkelijke naam voor amerikaanse toerist, vandaag de dag zijn alle toeristen een gringo/a). Aggie is inmiddels al een paar keer aangesproken voor ´gringa´ en dat bevalt haar prima.
Over de lange Panamericana snelweg rijden we langs de kust naar het zuiden. Droge rotsen, zand en af en toe een mistroostig woestijndorp aan de linkerkant en de zee aan onze rechterkant. Enorme zandduinen doemen voor ons op en dan zien we midden tussen de duinen een kleine oase, dit is onze eerste stop, Huacachina. Hier beleven we een adrenalinerijzende duinbuggierit en glijden we met hoge snelheden de gigantische zandduinen af op een sandboard.

Gringo-activiteit 2 beleven we in Nazca. In 1939 vloog een amerikaan over deze droge vlakte en ontdekte allerlei lijnen en figuren op de grond. Vandaag de dag is dit een van werelds grootste archeologische mysteries: de Nazca-lijnen. Ze zijn gemaakt door de Nazca´s, een pre-inca beschaving, door op de uitgestrekte vlakte zwarte lavastenen te verplaatsen zodat alleen het lichte zand eronder nog zichtbaar is. De reden waarom ze dit deden is onduidelijk, theorien lopen uiteen van astrologische kalender tot ceremoniele paden tot tekeningen voor de goden voor water. De lijnen zijn alleen vanuit de lucht te zien door de goden en dus voor ons gringo´s alleen vanuit een vliegtuigje. Dat willen we wel meemaken, en stappen een klein 3-passagiers vliegtuigje in. Vanuit de lucht fascineren we ons over de honderden rechte lijnen, geometrische figuren en een aantal dierentekeningen: oa een aap met krulstaart, een spin, condor, kolibrie en soort astronaut.

Op naar Cuzco, een soort Salou in Peru, maar dan in ´koloniale stijl´. De stad is prachtig. Smalle steegjes, huisjes met rode dakpannen en houten balkons, leuke buurtjes met pleinen vol bloemen en mensen op bankjes, heerlijk met de stakblauwe lucht. Helaas is elk mooie huis wel een hotel, toeristenburo, souvernirshop of outdoorwinkel. We zien meer gringo´s dan ooit, allemaal omdat in 1911 de inca-stad Machu Picchu ´herontdekt´ werd. Gezellige en pitoreske restaurantjes hebben proppers die je naar binnen trekken met gratis wijn, knoflookbrood of nacho´s. Ook massages worden op iedere straathoek aangeboden evenals trips naar Machu Picchu. En het kan dan ook niet missen: hier ontmoeten we Martijn weer, die hier al 10 dagen ´woont´. Het is hier hoog, 3300 meter, dus we drinken lekker coca-thee, een oud recept tegen hoogteziekte. Nee moeders, het zijn geen drugs.
Martijn sluit weer een week Spaans-les af met een gezellige stapavond met ons.

Cuzco was eens het hart van het Inca-rijk. Er staan in de stad nog een aantal inca-muren, maar de spanjaarden hebben de meeste stenen gebruikt voor hun eigen koloniale gebouwen en kerken. We hebben met Martijn een kerk bezocht die gebouwd is op de inca-tempel Qorikancha, de rijkste inca-tempel ooit. Al het goud is voor en door de spanjaarden omgesmolten.

Na 2 dagen nemen we weer afscheid van Martijn. Hij begint met een uitdagende trektocht naar Machu Picchu, terwijl wij voor de makkelijkste en snelste weg kiezen. We nemen de trein naar Aguas Calientes, aan de voet van de berg waarop Machu Picchu ligt. Na een mooi ritje komen we aan in het allertoeristische plaatsje dat we ooit hebben gezien. In dit lelijke kleine dorp zijn zeker 20 pizzaria´s, alleen maar hotels en hostels en zoveel souvenirkraampjes dat we helemaal kierewiet worden. De vele pizzatenten vinden wij trouwens niet zo verkeerd...

De volgende ochtend heel vroeg nemen we de eerste bus de berg op om voor zonsopgang bij Machu Picchu te zijn. We zijn niet de enigen, met 300 mensen staan we in de rij met onze dure kaartjes. Eenmaal binnen zien we niets. De hele stad is omsluierd door mist. Vanaf het beroemde uitkijkpunt vinden we een ´rustig´ plekje en zien langzaam de mist wegtrekken. De zon komt op en het gras tussen de ruines kleurt helder groen.
Het is ongelooflijk mooi en de mist en wolken geven de verlaten stad een mysterieuze uitstraling. Wanneer meer wolken wegtrekken zien we de spectaculaire setting waarin de Inca´s Machu Picchu hebben gebouwd: supersteile bergen en kliffen, compleet begroeid met bomen, planten en bloemen. Met een gids gaan we de ruines in. Waarschijnlijk was Machu Picchu een belangrijke ceremoniele plek die de Inca´s bewust hebben verlaten toen de Spanjaarden kwamen. Niemand kent echter de exacte historie van de Inca´s, met name vanwege het feit dat zij geen schrift kenden. Aan de ruines is nog goed te zien hoe ingenieus de Inca´s konden bouwen met de harde rotsen.
Na de rondleiding beklommen we Wayna Picchu, de steile berg achter de stad vanwaar Machu Picchu in zijn gehele omvang te zien is, omringd door steile bergen en sneeuwtoppen. ´s Middags werd het drukker met dagjesmensen en zijn we met een paar lama´s over de Inca-trail naar Sun Gate gelopen. Dit is het punt waar de wandelaars van de Inca-trail Machu Picchu voor het eerst zien liggen. Een bijzondere afsluiter van onze tijd in Peru.

Via het 3800 hoge en grootste meer van Zuid-Amerikaan, Lake Titicaca, reizen we naar Bolivia. Hier hebben we nog een kleine drie weken voor de boeg voordat we het vliegtuig instappen naar.... Nederland!

Tot snel!