Muy frió pero buena vista

En dat klinkt alsof we al behoorlijk spaans spreken. Dat valt helaas tegen. Met circa twee weken in Ecuador leren we iedere dag een paar woordjes en de dagelijkse belangrijke zaken, zoals eten, vervoer en accomodatie, kunnen we in het spaans ´bestellen´. Alhoewel: Agnes bestelt bij de serveerster als volgt een burrito: "Burrito, ik hou zoveel van jou!"

Ecuador is geweldig, maar het was even omschakelen vanuit de Filippijnen en LA. Engels reizen was wel erg gemakkelijk daar en ook de nieuwe (lage) temperatuur in Ecuador speelde ons even parten, maar we genieten van wederom een nieuw land. Hieronder volgen onze belevenissen van de laatste weken…

In LA zat de jetlag er goed in, maar dat hinderde ons niet om vroeg op te staan voor een dagje Disneyland. Geweldig! Het orginele Disneyland heeft veel weg van EuroDisney. Ook het formaat is vergelijkbaar. Dat geldt niet voor de mensen die je letterlijk tegen het lijf loopt. Voor Paul was dit de eerste kennismaking met Amerika en haar mensen en Agnes was ook wederom met stomheid geslagen over de zwaarlijvigheid van de Amerikanen. Het is echt waar. Onze observatie: minstens 50% duidelijk overgewicht, waarvan 10% zeer zware obesitas. Geen probleem, Disneyland verzorgt karretjes waarin de dikste bezoekers het park rond kunnen rijden. In Nederland rijden alleen bejaarden en gehandicapten in zulke electrische karretjes...
Heel gek is het overigens niet dat iedereen dik is, met op iedere hoek een fastfoodtent en 0,75 liter als basishoeveelheid drank. En 1 stuk chocoladetaart voor ons zoveel is dat we het samen niet eens opkunnen… Toch een gewaarwording om dit live te zien. Voor de disneyfiguren was het lichaam van Agnes een welkome afwisseling om eens te knuffelen (zie foto´s).
We doen 12 uur lang heel veel attracties, kijken de parades en sluiten ´s avonds af met een prachtige vuurwerkshow op muziek, het grootste vuurwerk dat we ooit hebben gezien,.

En als je je zo over dikke mensen verwondert in LA, blijkt Nederland een dikkerd minder te hebben. Maeike en Gerrit hebben een dochtertje, Heidi, gekregen. Fantastisch!

Een andere kant van LA zagen we in de stad en op het strand, enorm op uiterlijk gericht en dus beter geproportioneerde mensen. We sliepen in een hostel in Hollywood.
Hollywood Boulevard is echt alles wat je je ervan voorstelt: glitter, glamour, Walk of Fame, tientallen limo´s, theaters, veel wannabe artiesten op straat, negers met bontkraag in opgepimpte foute auto´s, kraampjes van Scientology Church, hotdogtentjes en heel veel mensen.
Wij gaan naar het El Capita(i)n Theatre, de mooiste bioscoop. Hier draaien alleen maar Disneyfilms en ook alle premieres vinden hier plaats.

Een chauffeur probeert ons een LA City Tour aan te smeren alsof hij een safari gaat doen: “I spotted Paris Hilton. On my left hand side was George Hammilton. Angelina was within 2 meters of my car!” Wij doen onze eigen tour te voet en met de openbare bus.
Melrose Place, de chique lanen van Beverly Hills, Sunset Boulevard, Bel Air, Rodeodrive (soort mega PC Hooft).
De aardige buschauffeur zet de bus op ´out of service´ en brengt ons naar de volgende bushalte, vanaf waar we naar het strand gaan bij Santa Monica. Helaas voor Paul is het net niet warm genoeg om rolschaatsende dames in stringbikini te zien. Op Venice Beach staan honderden verschillende mensen samen te drummen, andere muziek te maken en te dansen. Heerlijk om te zien. Op deze zondagmiddag was er veel te doen, voor ons relaxt om de dagen LA af te sluiten.

LA was overigens een perfecte overgang van Engels naar Spaans als reistaal. De grote hoeveelheid Mexicaanse ´immigranten´ zorgt er voor dat alle borden zowel in Spaans als Engels zijn weergegeven.

Via Costa Rica vliegen we naar Ecuador. En als je dan denkt dat je net je werk helemaal vergeten bent, is het eerste dat je daar ziet: Deloitte. Het superdeluxe en goedgeorganiseerde vliegveld van Quito wordt blijkbaar geadviseerd door dit topbureau. Als je na de eerste schok toch weer bij positieven bent loop je bij de douane nogmaals tegen zo´n bord aan. Dat kan geen toeval zijn. Paul´s lot na de reis is onmiskenbaar!

Brrrr… Dat is onze eerste gedachte in Quito. Op bijna 3000 meter is het 12 graden en dus even wennen. Ook je ademhaling en hartslag doen hun werk op deze hoogte. In het hostel wacht Martijn, een beste vriend van Paul uit Venlo op ons. Het weerzien aan de andere kant van de wereld is super.
De stad ligt heel mooi, tussen de besneeuwde toppen van de Andes. Samen met Martijn bekijken we het prachtige oude, maar gerenoveerde stadscentrum van Quito. Smalle straten met pastelkleurige koloniale huizen, mooie pleinen en kerken. Zwerfhonden hebben hier krullen. In een kerk wonen we een concert bij, de kerk is van binnen versierd met 7 ton goud, volgens quitenos de mooiste kerk van het land.
We drinken warme sangría in gezellige cafeetjes en eten lekker in leuke restaurants. Behalve de kou is Quito een heerlijke stad.

Anders dan de Filippijnen is Ecuador echt een backpackersland, met leuke hostels en veel andere reizigers. De week die volgt brengen we samen met Martijn en een paar andere backpackers door. Erg gezellig!
We beginnen, nadat we het seismologisch instituut hebben geraadpleegd, in Banos. Een stadje onderaan de actieven vulkaan Tungurahua. Deze 5016 meter hoge vulkaan is sinds 1999 een paar keer uitgebarsten, maar nu komen er alleen gigantische aswolken uit. Een gaaf gezicht!
Vanuit Banos mountainbiken we over de ´snelweg van de watervallen´. Bergaf vanzelfsprekend (gaat heel hard) en onderweg doen we de ene na de andere waterval aan, waaronder de gigantische Pailon del Diablo. Naarmate we bergaf gaan, wordt de omgeving tropischer met bloemen en andere planten. Na 45 km nemen we de bus omhoog en ontspannen we in een hotspring, die Paul´s zwembroek oranje kleurt door het mineraalhoudende water. Banos betekent bad, er zijn hier meerdere hotsprings die afkomstig zijn van de vulkaan.
Agnes vind de pamfluitmuziek altijd al erg leuk en hier hoor je, net als op Centraal Station in A´dam, de bandjes naast je tafel spelen in restaurants.
Een dag later rijden we op quadbikes door de bergen. We beleven een fantastische stapavond met veel, zeer veel drankjes. Iedere keer als Paul bier haalt of even niet kijkt, probeert een Ecuadoriaan Agnes een salsa-tje te leren.

De mensen in de Andesdorpen zien er prachtig uit. Felgekleurde poncho, rok, kniekousen en een hoed met daaronder een lange vlecht en appelrode wangen. Veel mensen zijn verlegen en sommige geloven zelfs dat een foto hun ziel wegknipt, dus dat doen we dan ook niet.

Een adembenemende treintocht langs bergkloven is het laatste dat we samen met Martijn doen. De ´Nariz del Diablo/Neus van de Duivel´, is een bewaard gebleven deel van een rails die vanaf 1899 ooit van Guayaquil naar Quito liep. Een meesterwerk voor die tijd, omdat het duizenden meters stijgt en daalt. Het blijkt bij aankomst een toeristenattractie, want in de trein is nauwelijks een local te herkennen. Nadat er twee japanners waren onthoofd door een laaghangende stroomkabel, is het niet meer toegestaan bovenop de trein te zitten. Voor een paar dollar kochten we de conducteur om en hadden we de mooiste uitzichten vanaf het dak. Spectaculaire kloven, rivieren, gammele bruggetjes en groene bergen.
Martijn vervolgt zijn reis naar Cuenca voor een cursus spaans. Wij reizen door naar Guaranda. De adembenemende treinreis ruilen we in voor een duivelse busrit. De hoogst geasfalteerde weg van Ecuador brengt ons hoger dan 4000 meter. We rijden door de wolken, langs de sneeuw en genieten van het uitzicht op de witbesneeuwde vulkaan Chimborazo. De Mount Everest is er niets bij. De Chimborazo is met 6310 meter de hoogste top van Ecuador en door de verhoging van de aarde rond de evenaar, is de top van deze vulkaan het verste punt van het centrum van de aarde. Beklimmen doen we volgende wereldreis…

Een dag later staan we op een vergelijkbare weg stil. De buschauffeur van de bus die ons naar Salinas zou brengen zegt niet verder te kunnen. Vlak voor ons is een deel van een berg naar beneden gegleden. De landslide zorgt er voor dat de hele weg bedekt is met zand, nou ja, modder. Men is hier van mening dat global warming zorgt voor meer regen dan normaal. In ieder geval leidt dit op veel plaatsen tot problemen, onder andere door dit soort verkeersverstoringen. We besluiten de resterende 4km te lopen en staan binnen drie stappen diep in de blubber. En dan begint het keihard te regenen. Ideaal, geen wonder dat we hier de enige toeristen zijn.
Het dorpje Salinas is bekend vanwege kaas, chocolade, wol en andere handgemaakte producten die ge-exporteerd worden. Alles is georganiseerd in coorporaties. We krijgen een rondleiding langs de verschillende fabriekjes waar hard gewerkt wordt. Het is hier heel koud op 3550 meter, bij een kachel warmen we op en proberen we onze schoenen te drogen. We slapen in een soort scoutinggebouw, waar de minikachel stuk is. Natuurlijk kunnen we het niet laten om in onze koude kamer in bed te genieten van de ambachtelijke kaas en chocolade onder het genot van een wijntje.
Elke morgen zie je hier de indeginas mensen uit de bergen komen met ezels, paarden of lama´s, die kannen melk dragen naar de kaasfabiek. Op het wekelijkse marktje kopen we wat fruit en… breiden we onze uitrusting uit met kaplaarzen, onze beste aankoop tot nu toe! Met een liter warme sangria warmen we onszelf op voor het avondeten.
Een dag later trotseren we wederom het weer door paard te gaan rijden. De paarden zijn behoorlijk pittig, maar niet voor lang. Onze jonge gids is minder ervaren en na een half uur staat het paard van Agnes al tot zijn buik in de modder. In paniek vanzelfsprekend, en Paul krijgt van al dat gespartel klodders modder in zijn gezicht. Dat paard krijgen we vervolgens geen modderpad meer op. Dus gaan we dwars door de weiden. Het is fantastisch en de uitzichten in de heuvels zijn betoverend, met herders en kuddes schapen, koeien en lama´s en tot slot nog een waterval.

Volgend hoogtepunt, maar emotioneel dieptepunt (voor Agnes) was de markt in Saquisili. Alles dat te koop is wordt hier verkocht. Verdeeld over 7 marktpleinen in dit kleine dorp, een kleurig geheel. De hele regio komt uit de bergen hiernaartoe om spul te verkopen en kopen. Inclusief de lokale lekkernij, ´cuy´ ofwel gegrilde cavia, een eeuwenoude traditie. Welliswaar hier in levende vorm te koop. ´Nooit geweten dat mensen hier zo van huisdieren houden´, zegt Paul. Maar helaas zijn de honderden kuikens, konijnen, ganzen, kippen en de cavia´s voor consumptie. Manden vol met die lieve dikke, dunne en grote en kleine cavia´s. Kopen we nu wel of geen cavia om mee te nemen als huisdier deze reis?
Na afloop van de markt lopen mannen en vrouwen met ´bosjes´ kippen, varkens, lama´s en schapen naar de bus. Deze aankoop wordt op het dak van de bus gebonden, de tocht zal wel koud zijn voor deze dieren.

Daarna verblijven we twee dagen in een prachtig gelegen hacienda in Tigua. De boerderij is in bedrijf en de melk die de koeien produceren vinden we in allerlei vormen op ons bord, verse yogurt, kaas, chocolade, etc. We worden heerlijk verwend door de vriendelijke eigenaar en eigenaresse. Agnes rijdt op een lama en we bezoeken een kratermeer op bijna 4000 meter hoogte, Laguna Quilotoa Je raakt niet uitgepraat over de uitzichten die je hier tijdens wandelingen en busritten ziet.

Tijd voor warmere oorden! Aanstaande zondag gaan we 12 dagen naar de Galapagos eilanden. We doen een 8-daagse cruise en willen daarna proberen met hamerhaaien te duiken!
In Quito regelen we de laatste dingen voor de Galapagos en bezoeken we La Mitad del Mundo, de evenaar, Ecuador dankt haar naam aan de evenaar. We doen geinige proefjes, bijvoorbeeld dat het water in een doucheputje in het zuidelijk halfrond de andere kant op draait dan in het noordelijk halfrond. Of dit echt waar is moeten we toch wetenschappelijk uitzoeken.
Om alvast op te warmen voor de Galapagos hebben we de laatste dagen doorgebracht in Tena, in de Amazone.
In de bus vanuit Quito wordt Paul´s handtas (it´s not a purse, it´s a men´s bag) uit het bagagerek gestolen. Dat ging zo snel dat we het beiden niet eens doorhadden. Gelukkig niets heel belangrijks kwijt geraakt. Wel lastig om te verliezen is ons spaans woordenboek, hoe leg je de lokale politie in het spaans uit dat ook je hoofdlamp is gestolen…?

Op weg naar de jungle genieten we tussen de wolken van heerlijk warme en mooie thermaalbaden hoog in de bergen. Bloedheet water, maar ijskoude buitenlucht op 3000. Klappertandend in zijn natte zwembroek neemt Paul de telefoon op. Elmer belt om te vragen of hij getuige wil zijn voor zijn huwelijk met Dominique. Natuurlijk, geweldig! In Nederland staat de tijd niet stil…

Na 80 km rijden vanuit de thermaalbaden, hoog in de Andes, arriveren we in de Amazone. Echt ongelofelijk hoe divers Ecuador is en hoeveel verschillende klimaattypen en dus ecosystemen op kleine afstand van elkaar liggen.
Vanuit Tena gaan we de jungle in. We slapen in een hutje aan een rivier, van een lieve oude oma. De huispapagaai zit tussen de tropische tuinplanten en achter ons hutje is een primair regenwoud. Wij zijn de enige gasten op een paar Zwitserse mensen na. Deze mensen blijken hier op een begeleide reis te zijn. Bij enig doorvragen komen we erachter dat ze hier zijn om ayahuasca, een hallucionerende thee, te drinken onder begeleiding van een locale sjamaan. Tijdens hun verblijf hebben ze drie ceremonien. Een daarvan was de avond dat wij er waren. We mochten het niet verstoren, maar van een afstand zagen we de blote sjamaan met een hoofdtooi en de zwitserse groep om een kampvuur zitten. Op het urenlange gefluit en gezang van de sjamaan zijn we in slaap gevallen. Bijzonder geheel.

Met banden hebben we over de rivier gedreven en genoten van de geluiden en jungle. En met een gids hebben we twee interessante wandelingen gemaakt door het regenwoud. Cacaobomen, giftige mieren, prachtige dikke bomen en medicinale planten, de gids heeft ons heel veel laten zien, proeven en geleerd. Van de thee zijn we maar afgebleven…

Lieve doorzetters die ons verhaal hebben gelezen, we genieten wederom voor jullie allemaal!