IJspegels aan bikini en zwembroek

Het einde van onze reis is nabij... De afgelopen drie weken hebben we doorgebracht in Bolivia, het armste land van Zuid-Amerika. Maar gelukkig voor ons heel goedkoop. In Bolivia wonen 8,9 miljoen mensen en 3 miljoen lama's. Door de extreme hoogteverschillen, van 6400 meter hoge sneewtoppen tot 200 meter lage jungle, heeft Bolivia veel verschillende ecosystemen. Eén ecosysteem heeft het land niet, dat is de kust, Bolivia grenst nergens aan de zee. We hebben hier veel extremen bezocht, van de Amazone tot (-15 graden) vrieskou op 5000 meter.
Maandag 26 mei landen we in Nederland.
Hieronder onze belevenissen in Bolivia en natuurlijk de foto’s!

Vanuit Cuzco in Peru brengt een bus ons over de altiplano naar Copacabana in Bolivia. Het altiplano is het hoogland dat boven de 3000 meter ligt. Het is een vrij vlak en droog gebied waar af en toe een hoge piek met sneeuw is te vinden. Copacabana ligt aan Lake Titicaca, een gigantisch meer op 3800 meter, omringd door sneeuwpieken. We hebben een dag op Isla del Sol gewandeld, omgeven door het heldere diepblauwe meer. De uitzichten zijn magnifiek en eindeloos. Volgens de legenden is dit eiland de geboorteplaats van de eerste Inca's. We hebben dus ook een paar ruines bezocht. Het leven op de eilanden is nog erg authentiek. Mensen zijn traditioneel gekleed en het enige vervoersmiddel is de ezel. De vrouwen hebben hier en overal in Bolivia een grote felgekleurde gesteepte doek op hun rug waarin zij alles vervoeren, van babies tot hooi, van lammetjes tot boodschappen.

Voor de spierwitte cathedraal in Copacabana zien we iets bijzonders. Hier worden gemotoriseerde voertuigen ritueel ingezegend voor een veilige reis. Dat gebeurt door alcohol over de voertuigen heen te sprenkelen en deze met bloemen te versieren. Busbedrijven komen zelfs met hun nieuwste vloot naar Copacabana om deze te 'verzekeren'. Hopelijk is onze bus naar La Paz ook gezegend.

Na een mooie rit langs Lake Titicaca zegt de buschauffeur iets in het Spaans. Iedereen gaat de bus uit en voordat we doorhebben wat er gebeurt staat onze bus op een groot vlot. We moeten een klein stukje van het meer oversteken. Wij gaan met de speedboot, de bus dobbert achter ons aan.

Verderop doemt in de vallei een grote stad op: La Paz, een van de hoogste steden van de wereld. In La Paz bezoeken we het coca-museum. Coca wordt in Bolivia veel verbouwd en is een beladen onderwerp. Volgens eeuwenoude tradities worden de bladeren van de cocaplant gekauwd bij ceremonies en werk. Het helpt tegen hoogteziekte, honger en zorgt voor langer uithoudingsvermogen tijdens zwaar werk. Maar... het is ook het hoofdbestanddeel van cocaine. En dat zorgt er voor dat met name de V.S. deze plant geheel uitgeroeid wil hebben. De huidige president van Bolivia Evo Morales wil de cultuur behouden. Hij bracht onlangs een cocablad mee naar een ontmoeting met een westerse leider en wees er op dat het blad groen was en niet wit.

Tevens bezoeken we de heksenmarkt in La Paz. Daar zijn veel vreemde dingen te vinden, waaronder gedrooogde lama-foetussen. Die begraaft men tijdens de bouw onder het huis voor geluk.
De stad is op deze hoogte koud 's nachts, maar door de felle zon overdag warm. Het is druk en chaotisch met auto's die de steile straatjes oppuffen en indegina-vrouwen die overal hun marktwaar verkopen.

Ook ontmoeten we George weer en gaan samen culinair/ontspannend uit in La Paz. We bezoeken een lokale tent met volksmuziek, eten de traditionele salteña (bladerdeeg met kip/groentenprut), warmen op in een sauna en gaan naar een hippe zuurstof-bar. In de zuurstof-bar kun je 10 minuten genieten van pure zuurstof met een smaakje, om even te ontkomen aan het zuurstofgebrek op deze hoogte. Ook boeken we samen een trip naar Rurrenabaque in de Amazone. De busreis naar deze plek gaat over 's werelds gevaarlijkste weg en duurt minimaal 18 uur. We nemen dus lekker het kleine propellervliegtuigje voor 19 personen en vliegen binnen 45 minuten over 6000 meter hoge sneeuwpieken en landen op 200 meter hoogte op een grasveld in de Amazone.

In de Amazone van Bolivia zijn twee verschillende ecosystemen: savanne en regenwoud. Dat willen we natuurlijk even zien! We beginnen met een tour door de savanne, lokaal genaamd de Pampas. Op weg daar naartoe zien we een slome luiaard in de boom hangen. We verblijven in een simpele lodge (met slaapzalen en zonder stromend water) aan een rivier met George, een gezellig Nederlands stel Guido en Lottie en een Australisch stel. Vanuit daar maken we met een lange houten motorkano tochten over de rivier. Onderweg zien we capybara's, dit zijn hele grote cavia-achtige knaagdieren (zo groot als een labrador) die tevens kunnen duiken. Massa's kaaimannen liggen naast het water te zonnen. De meeste zijn 'witte kaaimannen' tot 2 m groot, maar we zien ook de grote zwarte die wel 5 meter kan worden. Naast de kaaimannen liggen schildpadden heerlijk (op elkaar) te zonnen. In de lucht en in de bomen leven prachtige vogels, waaronder wederom (net als op de Galapagos) de Amsterdamse blauwe reiger….interessant. In de bomen zien we verschillende apenfamilies, waaronder eekhoornapen en een grote brulaap. Onder water leeft de bijzondere roze dolfijn. De dolfijnen komen speels naast de boot omhoog als we langs varen. Ze zien eruit als normale dolfijnen, maar dan roze. Anders dan in zee is het door het troebele water niet te voorspellen waar en wanneer ze weer omhoog komen. Dan gaan we op zoek naar de anaconda. We lopen door graslanden tot onze knieen in de modder, maar helaas vinden we de grootste wurgslang niet. Wel springt hier een daar een kaaiman het water in. Tijdens een nachtwandeling zien we een boomkikker, een stekelvarken in de boom en dikke padden.

Daarna nemen we afscheid van de leuke groep. We gaan nog een ochtend paardrijden en laten de gids in het stof achter, want wij zijn veel sneller dan hem. We passeren een groep cowboys die hun kudde koeien door de rivier jagen. Aggie vist in die zelfde rivier bovendien met rauw vlees nog een paar piranha's voor het diner. Smullen!

Dan is het tijd voor het regenwoud. Een 5 uur durende boottocht stroomopwaarts brengt ons 60 km verder en 400 meter hoger midden in het grote Madidi nationaal park (1,8 miljoen hectare), een prachtige tocht. Daarna moeten we nog 2 km door de jungle hiken naar de Chalalan lodge. De gids ruikt onderweg wilde zwijnen, maar die laten zich niet zien. De lodge wordt gerund door een lokale gemeenschap en heeft al vele prijzen voor ecotourisme gewonnen. En dat kunnen we merken ook. Het is echt prachtig en alles is tot in de puntjes geregeld.

In de drie dagen dat we hier zijn maken we verschillende wandelingen op verschillende tijdstippen. We horen zoveel dierengeluiden, maar in het dichte woud zijn ze moeilijk te zien. De gids is in de jungle opgegroeid en weet ongelooflijk veel te vertellen. Hij imiteert continu dierengeluiden en zodoende staan we tijdens een ochtend oog in oog met een baby wild zwijn die denkt dat de gids zijn moeder is. Dan zegt de gids: "Maybe mother is angry. When bushpig attack: climb tree!!". Hmm, nadat we gisteren hebben geleerd dat bushpigs je met huid en haar opeten is dat een duidelijke tip. Maar welke boom zullen we pakken? Want hangend in de dichtsbijzijnde vuurmierboom zal het leven ook niet lang duren. De mieren steken je binnen de korste keren dood. Ook zien we een familie rode brulapen van boom naar boom slingeren.
Tijdens de nachtwandeling gaan we gewapend met zaklamp de muzikale jungle in. Binnen de korste keren vinden we een muis, platte kikkers, giftige spinnen, de harige tarantula en een baby kaaiman. Ook de jaguar loopt hier rond, maar die zien we niet.
We leren veel over de verschillende bomen en hoe de lokale mensen planten gebruiken voor medicijnen.
Net als tijdens onze Pampastocht zien we hier de lawaaige prehistorische vogel, met drie magen, die lijkt op een kruising tussen een pauw en een kip en zenuwachtig van tak verwisselt als we voorbij komen.
En een hoogtepunt: we zien de blauwgele en de groenrode Amazone papegaaien meerdere malen overvliegen. Supercool!
Tussendoor ontspannen we in de hangmat of roeien op het idillische meer waaraan de lodge ligt. Ook nemen we een verfrissende duik en vragen ons af waar de moeder van de zwarte baby kaaiman is. Gelukkig ligt het gevaar voor ons meer boven dan onder water. Dit maal zwelt Agnes haar voet en pink op van de zandvliegen. Paul wordt door twee teken te grazen genomen.
Tijdens de nachten genieten we weer van de vele junglegeluiden. 's Ochtends maakt de brulaap ons wakker.
De laatste avond wordt afgesloten met dansen. Gelukkig ontbreken de coca-bladeren niet en kunnen wij houterige Nederlanders ook een soepel dansje doen.
De stroming van de rivier is zo sterk dat de terugweg slechts 3 uur duurt. De rivier is gehuld in mist en wolken afgewisseld door blauwe lucht en felle zon. Door de mist zien we onderweg water drinkende tapirs, het grootste zoogdier in de Amazone. Prachtig!

Vanuit het bloedhete en vochtige Rurrenabaque vliegen we naar La Paz. Oei oei, behalve dat we weer aan de hoogte moeten wennen krijgen we een shock van de superdroge kou. De winterkleren komen weer uit de tas en die zullen we nog hard nodig hebben de komende dagen. De rugzak dampt bij het openen.

In La Paz ligt een unieke gevangenis. De San Pedro gevangenis is een micro-maatschappij/economie waarin gevangen zichzelf moeten 'verzorgen'. Ze moeten hun eigen cel/appartement kopen, runnen restaurants, shops en werken in de cocaine-laboratoria die er zijn. Hier regeren de rijke gevangenen en armen kunnen praktisch verhongeren. Bewakers komen de gevangenis in principe niet binnen en zijn enorm corrupt. Buitenlandse gevangenen leiden toeristen (illegaal) rond in de gevangenis. Paul heeft er net een boek over gelezen en we willen deze bijzondere gevangenis graag zelf zien. Daarom bellen we het nummer van Kenneth (dat we van andere backpackers hebben gekregen). Die blijkt echter net te zijn vrijgelaten. Bij navraag krijgen we een nieuw telefoonnummer: van de Portugese Johnny Walker. Wanneer we hem bellen blijken de gevangenistourtjes even te zijn uitgesteld. Het geld dat gebruikt word om de bewaarders om te kopen blijkt in de zak van de verkeerde mensen terecht te komen.

Dus gaan we naar Zona Sur, een luxe wijk met designer lama en alpaca kleding. Wanneer we een alpaca kledingstuk ingepakt op de toonbank hebben om af te rekenen blijkt de prijs in USDollars te zijn weergegeven in plaats van in Bolivianos (factor 7). Hmm, die laten we toch maar even liggen…

Gewapend met onze warmste kleren nemen we de nachtbus naar Uyuni. In dit gat is het enorm koud en we komen klappertandend uit de bus voordat de zon op gaat. Met zes personen, een chauffeur en een goede gids beginnen we in een Toyota Landcruiser aan een driedaagse expeditie door het zuidwesten van Bolivia. Er woont hier bijna niemand en de wegen zijn avontuurlijk. Gelukkig voor Paul zijn de andere vier reizigers gillende backpackmeisjes. De ipod wordt opgezet en de chickflick top 100 komt al meezingend voorbij. Relaxt!

Na een korte rit komen terecht op de unieke zoutvlaktes, overblijfselen van een ooit verdampt meer. De oppervlakte van dit gebied is gelijk aan de helft van Nederland en ligt op 3650 meter hoogte. Het is ongelooflijk groot én wit! We rijden er met de jeep dwars doorheen en we zijn omringd door niets anders dan wit en een strakblauwe lucht boven ons. Het lijkt net sneeuw of ijs, maar overdag in de zon is helemaal niet koud, heel gaaf. Met de jeep rijden we naar een eiland middenin de zoutvlakte, er groeien honderden oude cactussen. Gek om in de kou met je muts op naast een cactus te staan. Vanaf dit eiland krijgen we echt een overweldigend uitzicht over de witte vlaktes.
We slapen in een heel klein dorpje San Juan, onderweg zien we vicuna´s, een wilde lama soort. We krijgen een kamer in een aanbouw van een huis. In het donker en met volle maan lopen we met de gids naar een pre-inca kerkhof. Er was hier ooit zee. In oude koraalbollen hebben de mensen destijds gaten gemaakt en hierin mummies gezet. We kijken met onze zaklamp in de gaten en zien verschillende mummies! Alle dames gillen. Echt gaaf dat die hier nog zo te zien zijn, op de meeste plaatsen zouden ze allang in een museum zitten.
In onze slaapplaats is geen kachel, en ´s nachts wordt het -10 C, dus we eten met onze dikke truien aan en mutsen op en slapen onder 6 dekens.

De volgende dag rijden we door echte woestijn op 4600 meter, overal zand in kleuren van de verschillende mineralen en in de verte bergen en een rokende vulkaan. We zijn vlakbij de grens met Chilli. Op verschillende plekken zijn ernorme vreemde rotsformaties te zien die zijn ontstaan na vulkaanuitbarstingen. Eén rots lijkt zelfs op een boom.
Er groeit bijna niets op deze hoogte, we zien wat lama’s en een paar vossen. En we zien een chinchilla soort, Agnes denkt terug aan de tijd dat ze erop moest passen, hihi. We bekijken mineraalrijke meren op 4300 meter waar flamingo’s in leven! Best gek, want die associeer je toch met een tropisch eiland. Hier leven ze in de vrieskou… Eén van de meren is knalrood door plankton dat mineralen eet, prachtig met de bergen erachter.

De volgende slaapplek is op 4300 meter en het wordt ‘s nachts wel -15 C! Aiaiai, weer geen verwarming, met al onze kleren aan drinken we warme whiskey en kaarten doen we met handschoenen. Om 5.30 moeten we opstaan en het is zo onvoorstelbaar koud. Er ligt ijs op de badkamervloer en het water om tanden te poetsen is bevroren. We verheugen ons op het lenteweer in Nederland!
Gehuld in slaapzak rijden we verder naar Sol de Mañana op 5000 meter (nog kouder!), naar een plek waar veel vulkanische activiteit is. We warmen onze handen aan een metershoge stoomcilinder van een geiser en lopen tussen allerlei borrelende lavabaden en stoomwolken door, heel vet en indrukwekkend!
In de buurt zijn thermaalbaden van 35 C. Daar willen we ons wel in opwarmen! Kiezen op elkaar en we kleden ons uit, lopen over het ijs, en dan…. warm! Heerlijk! Wanneer we uit de baden stappen is ons haar bevroren en aan onze zwembroek en bikini vormen zich ijspegels.
Met een, dit keer luxe, nachtbus zijn we gister teruggereden naar La Paz.

In La Paz trakteren we onszelf op een leuk hotel, goed eten en een bezoek aan de sauna.

Zondag vertrekken we vanaf La Paz via Lima naar Amsterdam. Het vliegveld van La Paz is met 4050 meter het hoogste internationale vliegveld van de wereld. Grote vliegtuigen hebben hier 5 km nodig om op te stijgen door de ijle lucht. Om te kunnen landen hebben ze speciale banden nodig. Landen gaat namelijk met tweemaal de normale snelheid om voor de ijle lucht te compenseren.
We hopen dat wij de lucht inkomen en dan kunnen we jullie maandag weer zien!

Tot heeeeeeeeel snel!